Barış Manço'nun Ardından 11 Yıl

“Takvimler 1 Şubat 1999’u gösterdiği tarihte bir kalp krizinden kaybettik Barış Manço’yu.” demiştim çeşitli yerlerde yayınlanan ve sitemizde de yer alan Türk Kültürü’nün Karbon Kağıdı: Barış Manço isimli yazımda. Arkasından da eklemişim, “Bu tarih sadece Barış Manço’nun ölüm tarihi değil, adeta Türkiye’de bir devrin kapanışıydı…” diye.

Dile kolay tam 11 yıl geçmiş, 11 yıl olmuş Barış Abi’yi kaybedeli. Dile kolay değil aslında ama işte lafın gelişi. Yoksa 11 yıl az bir zaman değil. 11 yıl, 11 koskoca yıl. Tarih dediğimiz olguya baktığımızda çok çok kısa ama insan hayatıyla kıyasladığımızda çok büyük bir yer kaplayan zaman dilimi… Hatırlarım o kötü günü. Nedendir bilmem, önemli çoğu şeyin, yaşadığım önemli çoğu olayın ayrıntılarını zaman zaman hatırlayamam ama Barış Manço’nun hastaneye kaldırıldığı haberini daha dün, hatta daha az önceymiş gibi hatırlarım. Orta 2’ye gidiyordum ve 15 tatil dediğimiz Şubat tatiliydi. Gece saat 11 civarıydı ve uyumaya hazırlanıyordum. Anadolu’daki çoğu ev gibi yattığım oda salondu ve geceleri de yatak yapılıyordu. Doğal olarak da odada TV vardı. Uyumak üzere TV’ye sırtımı döndüğümde, birkaç dakika sonra tam uykuya dalmak üzereyken TV’den bir ses, daha doğrusu gece haberlerinin verilişi dikkatimi çekti. “Barış Manço kalp krizi geçirdi, hastaneye kaldırıldı.” diyordu. Dönüp TV’ye baktığımda gördüklerim veya hatırladıklarım hastane ve hastane önü görüntüsü ile Barış Manço’nun sedyede götürülüşü idi. Kanalın adını da vereyim unutmadan, TGRT idi, hani şimdiki Fox TV’nin eski yani satıştan önceki adı. Uykunun ağır basması ile dönüp yattığımı ve “Allah rahmet eylesin!” dediğimi hatırlıyorum. Neden böyle dedim bilmiyorum ama o an öyle demiştim, içimden öyle demek gelmişti. Şu an bile sorulsa “neden böyle dedin” diye, inanın bir cevap veremem. Sabah kalktığımda ise Barış abinin öldüğünü öğrendim. O anki duygumu tahmin edebilirsiniz sanırım; sevilen, hem de halk tarafından çok sevilen bir insanın ölümünün getirdiği üzüntü ve bir gece önceki söylediklerimden dolayı kendimi “şom ağızlı” tabir etmem. Meğer TV’de gördüğüm o görüntü, son görüntüsüymüş Barış abinin. Takdir-i ilahi tabii, ölüm doğal bir olgu ve yaşamın bir parçası.

Basında, ne bileyim TV’de, gazetelerde hatırlanır mı bilmiyorum “bugün Barış Manço’nun ölüm yıldönümü” diye. Sanmam ya da olsa olsa küçük bir haber şeklinde olur zira artık haber değeri taşımıyor, reyting almıyor. E onlar da haklı bir yerde, 11 yıl önce ölmüş “uzun saçlı ve ilginç yüzükleri olan” adamı hatırlayıp ne yapacaklar, işlerine yaramaz ki. Onlar, rahmetli Bahadır Akkuzu’nun dediği gibi, kimin eteği daha kısa derdindeler. Ama basın her ne kadar dikkate almasa da Barış Manço her yıl çeşitli etkinliklerle sevenleri tarafından anılmakta. Tabii anma konusunda merkez rahmetli Barış Manço’nun evi ve Moda oluyor, anma etkinlikleri ise çoğunlukla Barış Manço’nun mezarını ziyaret ve şarkılarını söyleme şeklinde oluyor.

Barış Manço’yu anma konusunda geçen sene Dokuz Eylül Üniversitesi Dil ve Kültür Topluluğu (DEÜ DKT) olarak farklı bir şeyler yapmak istedik ve “Türk Kültürünün Karbon Kâğıdı: Barış Manço” isimli Barış Manço’yu anma ve hakkında söyleşi şeklinde bir etkinlik gerçekleştirdik. DEÜ’nün 11-15 Mayıs 2009 tarihlerindeki Bahar Şenliklerinde düzenlemek istediğimiz ve 11 Mayıs 2009’da DEÜ Buca Eğitim Fakültesi Konferans Salonu’nda gerçekleştirdiğimiz bu etkinlikte Barış Manço ile ilgili iki kitabı bulunan Denizlili Yazar Murat Yatağanbaba ve Kurtalan Ekspres’ten rahmetli Bahadır Akkuzu konuğumuz olmuştu. İlgili dönemde yönetim kurulu başkanı olduğum DEÜ DKT olarak bu etkinliğe büyük önem verdik ve hatta bu etkinliğin ilk çalışması olan fikir aşamasından tutun da konuklarımızı davet aşamasına, etkinlik gününden etkinlik sonrasına kadar organizasyonun yönetimini tamamen ben elime almıştım. Sebebi de hem topluluğumuzun büyük çaplı ilk etkinliği olması hem de etkinliğin Barış Manço ile ilgili olması gibi önemli bir hususiyete sahip bir etkinlik olması idi. Daha öncesinde, iki yıllık bir düşünce ve isteğe sahip olan ama geçen sene kısmet olan bu etkinliğe yerelinden ulusalına, TV’sinden gazetesine çeşitli yayın organları davet edilmiş olmasına rağmen daha önemli işleri olacak ki hiçbir basın kuruluşu teşrif etmedi. Ne kadar iyi ve başarılı bir etkinlik oldu tartışılır tabii, "çok iyi bir etkinlik oldu, çok iyi organize ettim/ettik" diyemem ama en azından böyle bir etkinliği gerçekleştirmiş olmanın getirdiği mutluluk bize yetti açıkçası.

Bu seneye baktığımızda, benzer konferans/söyleşi etkinliklerinin olması ve artması da sevindirici gelişme. 3 Şubat 2010 tarihinde İstanbul Çemberlitaş’taki Kubbelatı Vakfı’nda Türk Edebiyatı Vakfı’nın Çarşamba Sohbetlerinde Türkolog dostumuz Semih Çelik'in konuşmacı olduğu “Çağdaş Bir Terkip, Şuurlu Bir Farklılık: Barış Manço” isimli söyleşi, 6 Şubat 2010 tarihinde de Yazar Murat Yatağanbaba’nın konuşmacı olduğu, Kocaelili B.A.R.K. grubunun katkılarıyla Darıca Belediyesi’nin düzenlediği ve aynı isme sahip (Türk Kültürü’nün Karbon Kâğıdı: Barış Manço) bir konferans düzenlenecek. Ayrıca 5 Şubat 2010’da Yatağanbaba ile B.A.R.K.’ın Kocaeli TV için “Barış Manço ve Cem Karaca Anma Programı çekimleri" mevcuttur. Tabii bunlara ek olarak Barış Manço’nun İstanbul Kanlıca’daki Mihrimah Sultan Mezarlığındaki kabrinin ziyareti, Kadıköy’de Barış Manço’nun hayranlarının düzenlediği ve buluştuğu Barış Manço Vapuru etkinliği gibi çeşitli etkinlikler de düzenlenecektir. (Ayrıntılar için buraya bakabilirsiniz.)

Anma etkinliklerinden Barış Manço’nun vefatına geçmek istiyorum tekrar. Rahmetli Bahadır Akkuzu'nun geçen seneki etkinliğimizde dediği gibi Barış Manço’nun cenazesi görülmemiş bir cenazeydi. Yaşlısından gencine, sağcısından solcusuna, başörtülüsünden mini eteklisine, İslamcısından uzun saçlı-küpeli insanlarına herkesin katıldığı bir cenazeydi. Mahşeri bir yerdi adeta. Yaşım yetmediğinden öncesini hatırlayamayacağım ama hatırladığım veya gördüğüm kadarıyla halkın bu kadar sahiplendiği ve birlik olduğu iki cenaze olmuştu, biri Barış Manço’nun, diğeri ise Kemal Sunal’ın cenazesi. Cenazeye bakarak 4 Şubat 1999 tarihinde Hürriyet Gazetesi anlamlı bir başlık atmıştı: İşte Halkın Reytingi! Zira o dönemde, Barış Manço ölmeden önce, programı yeterli reyting alamıyor diye yayından kaldırılmıştı.

Yazıya son vermeden önce şunu belirtmek istiyorum; rahmetli Bahadır Akkuzu’nun dediği gibi Barış Manço’nun ölümünden dolayı yas tutmayı bırakmalıyız. Onun bize vasiyet ettiği, öğrettiği yoldan ilerlemeliyiz zira o, programlarında, şarkılarında, konuşmalarında bize çok şey öğretmişti., çok şey de vasiyet etmişti. Bize düşen, onun gösterdiği yoldan gitmek, vasiyetini gerçekleştirmek. Çok şeye vesile olan Barış abi, bugün bile bizlere yol göstermekte, nice insanın çeşitli sebeplerle tanışmasına ve bir araya gelip bir şeyler yapmasına sebep oluyor. Mesela onun sayesinde, tanışmaktan onur duyduğum nadir insanlardan olan rahmetli Bahadır Akkuzu ile tanıştım, Denizlili Yazar Murat Yatağanbaba dostum ile ve daha adını sayamayacağım, hatta neredeyse çoğuyla yüz yüze gelmediğimiz dostlarımızla tanıştım. Aynı şeyin bu kişiler, çoğu kişi için de geçerli olduğunu düşünüyorum.

Barış Manço ve kültürümüz adına faaliyette bulunan tüm merhumlar için Allah’tan rahmet, kalanlar için de bizleri aydınlatmaya devam etmesi için uzun ömürler diliyorum.

Hürriyet Video'larını izlemek için Flash 7 veya daha yüksek eklenti yüklenmeniz gerekmektedir. Yüklemek için tıklayınız!!!